Inhoud

Hypermobiliteit is een (erfelijke) aanleg waarbij de gewrichtsbanden en het kapsel meer elastische eigenschappen krijgen. Dit komt door veranderingen in het bindweefsel. De banden zullen bij belasting niet strak spannen, maar juist meerekken. De gewrichten kunnen hierdoor verder dan normaal bewegen en vaak overstrekken.

Hypermobiliteit is een aanleg en geen aandoening. Het komt in wisselende mate voor bij 4 tot 7 procent van de Nederlanders. Het voorkomen is onder andere afhankelijk van geslacht, leeftijd en ras. Hypermobiliteit wordt ook wel hyperlaxiteit genoemd.

Symptomen

Zolang de gewrichten niet worden overbelast, zijn er meestal geen klachten. Door intensieve sport en zware arbeid kunnen klachten ontstaan of toenemen. De klachten beginnen vaak op jeugdige leeftijd en veranderen met het ouder worden.
Veel voorkomende klachten zijn:

Diagnose

De hypermobiliteitsaanleg wordt vastgesteld door lichamelijk onderzoek. Het is hierbij niet nodig een röntgenonderzoek of een scan uit te voeren. In zeldzame gevallen zal bloedonderzoek worden gedaan om onderliggende ziekten uit te sluiten. Soms wordt ten onrechte gedacht aan een reumatische aandoening of fibromyalgie.

Behandeling

Een aanleg is geen afwijking of ziekte en kan dus ook niet worden genezen of behandeld. Niet ieder lichaam is hetzelfde en het is belangrijk om van uw lichaam geen activiteiten te vragen waar uw lichaam niet geschikt voor is. Alleen door aanpassing van uw activiteiten kunnen de klachten overgaan en worden voorkomen.

Een fysiotherapeut kan met een behoedzaam opgebouwd oefenschema de spierconditie helpen verbeteren. Ook therapie voor het trainen van reflexmatig aanspannen van spieren (propriocepsis-training) kan zinvol zijn. Rekken of manipuleren van gewrichten heeft slechts een tijdelijk verlichtend effect, echter het werkt op de lange duur juist averechts. Manuele therapie en 'kraken' moeten vermeden worden. Er is helaas geen enkele therapie die aan de hyperlaxiteitsaanleg zelf iets kan veranderen.