Inhoud

Anosmie is het gebrek aan reukzin, of de afwezigheid van de mogelijkheid te kunnen ruiken. De aandoening kan zowel van tijdelijke aard zijn als permanent. Anosmie betekent niet altijd dat men in zijn geheel niet meer kan ruiken. Het is ook mogelijk anosmie te ontwikkelen voor enkele specifieke geuren.

Symptomen

Niet of slechts (zeer) beperkt kunnen ruiken.

Diagnose

Anosmie kan worden vastgesteld middels een geurtest met een aantal basisgeuren zoals koffie, citroen, vanille, kaneel, alcohol en ammoniak. Indien de geurtest negatief uitvalt, zal in de meeste gevallen verder onderzoek gedaan worden. In de vorm van een MRI- of CT-scan worden deze onderzoeken uitgevoerd. Dit vervolgonderzoek is noodzakelijk om vast te stellen of de anosmie van tijdelijke of blijvende aard is, en of er behandelmethodes beschikbaar zijn voor de oorzaak.

Oorzaken

Een tijdelijke vorm van anosmie kan het gevolg zijn van een verstopte neus (bijvoorbeeld door een verkoudheid) of door een (allergische) ontsteking van de slijmvliezen in mond- en keel- en neusholten. Permanente anosmie treedt op na het afsterven van zenuwen in het reuksysteem of door hersenbeschadiging. Anosmie kan aangeboren zijn als gevolg van een genetische afwijking.
Andere oorzaken van anosmie kunnen zijn:

Gevolgen

Mensen bij wie anosmie plotseling optreedt, kunnen vaak nog maar (heel) weinig proeven, enkel en alleen wat de tong waar kan nemen: bitter, zoet, zout en zuur. Mensen waarbij anosmie aangeboren is, hebben vaak wel een soort smaak ontwikkeld.

Heel vaak ontwikkelen mensen met anosmie andere zintuigen verder om het verlies van de reuk op te vangen. Dit kan bijvoorbeeld de tastzin, het gehoor of de tong zijn.

Er is nog maar heel weinig zuiver wetenschappelijk onderzoek verricht naar de psychische effecten die anosmie heeft op mensen die tijdens hun leven, meestal na de middelbare leeftijd, door deze aandoening getroffen worden. Ook ontbreken er concrete cijfers over het aantal mensen dat aan deze aandoening lijdt. Het is een verborgen kwaal, waarop niet altijd adequaat gereageerd wordt door huisartsen, omdat de anosmie geweten wordt aan een allergische aandoening waartegen weinig of niets te doen is. Zoveel is zeker dat het gemis van reuk en smaak door alle betrokkenen als een zintuigelijke ramp wordt ervaren. Anosmie is niet alleen deprimerend voor de lijders zelf, maar ook voor hun directe omgeving. Koken voor en eten met iemand die daar geen enkel plezier aan beleeft is niet echt inspirerend of gezellig.

Anosmie is ook allesbehalve ongevaarlijk, omdat de reukzin de mens beschermt tegen bedorven voedsel, brand(lucht), oververhitting, aanbranden van voedsel, een lekkend gasfornuis, benzine(lucht) en andere brandbare gassen.