Ziekte Van Graves - Emmen, Drenthe

Uitgelichte Ziekte Van Graves specialisten in Emmen

Zoek naar de beste zorgaanbieders in uw omgeving

Bekijk ook:

Ziekte Van Graves

De ziekte van Graves, ook wel de ziekte van Graves-Basedow, is een auto-immuunziekte en wordt omschreven als een Multi Systeem Aandoening. Het is een aandoening van het immuunsysteem, dat resulteert in de overproductie van schildklierhormoon (hyperthyreoïdie). De Duitse arts Carl Adolph von Basedow beschreef reeds in 1840 vier patiënten met een struma, versnelde polsfrequentie en uitpuilende ogen. Daarnaast hebben ook de Engelsman Caleb Hillier Parry (1825) en de Ier Robert Graves (1835) de ziekte beschreven. Traditioneel wordt deze aandoening geassocieerd met zwelling van de schildklier (struma), uitpuilende ogen (exoftalmus) en een te snelle hartslag (tachycardie). De combinatie van deze drie kenmerken heet de Merseburger trias, (naar de woonplaats van von Basedow). Lang niet in alle gevallen komen deze kenmerken tegelijkertijd voor. In de meeste gevallen staat één van de symptomen op de voorgrond. Dat de overmatige productie van schildklierhormoon de oorzaak van deze drie verschijnselen is, werd pas in de daarop volgende 150 jaar duidelijk. Met de vermindering van de Duitse invloed op onze taal is het ook in ons land steeds gebruikelijker geworden de naamgeving van de Angelsaksische landen te volgen. Zodoende wordt de naam 'Von Basedow' tegenwoordig nauwelijks meer gebruikt en is de naam 'Graves' voor deze ziekte steeds meer ingeburgerd geraakt.

Ontstaan van de ziekte

Normaalgesproken worden stoffen die het lichaam binnendringen door het afweersysteem als lichaamsvreemd beschouwd (de zogenaamde antigenen). Het afweersysteem van het lichaam reageert daarop door 'antistoffen' of 'antilichamen' aan te maken. Door de aanmaak van antistoffen komt er een proces op gang om deze door het lichaam als vreemd herkende antigenen op te ruimen. Dit is een immunologische ontstekingsreactie. In het geval van een auto-immuunziekte produceert het lichaam iets afwijkende antistoffen die lichaamseigen cellen of weefsels aantasten en zelfs afbreken. Deze specifieke antistoffen kunnen bijvoorbeeld de werking van de schildkliercellen beïnvloeden waardoor deze te snel gaan werken of juist worden afgeremd.