Contractuur van Dupuytren - Rotterdam, Zuid-Holland

Uitgelichte Contractuur van Dupuytren specialisten in Rotterdam

Zoek naar de beste zorgaanbieders in uw omgeving

Bekijk ook:

Contractuur van Dupuytren

De ziekte van Dupuytren of contractuur van Dupuytren (ook wel bekend als koetsiershand) is een aandoening waarbij zich een harde streng bindweefsel in de handpalm (aponeurosis palmaris) van de ringvinger, middelvinger of pink vormt. De aandoening werd in 1831 door baron Guillaume Dupuytren beschreven. Hoewel hij niet de eerste was die deze aandoening beschreef, was hij wel de eerste die de contractuur in de aponeurosis palmaris lokaliseerde. Tot op heden is de oorzaak van de aandoening onbekend. De ziekte zou mogelijk al bij de Kelten voorkomen, vandaar dat ook wel gesproken wordt over de "Keltische Klauw". De Ziekte van Dupuytren komt vooral voor bij Noordwest-Europese volkeren, terwijl het vrijwel niet voorkomt bij Afrikaanse volkeren. Hierdoor wordt vaak verondersteld dat er een genetische voorbestemdheid is voor de ziekte. Het wordt ook wel de Viking ziekte genoemd, omdat de geografische verspreiding van de ziekte over Europa en Groot-Brittannië overeenkomt met de Viking trektochten. Anno 2008 wordt een groot genetisch onderzoek uitgevoerd naar de ziekte van Dupuytren. De aandoening begint met een knobbeltje in de handpalm. Soms ontstaat de streng binnen enkele maanden, soms kan het ook jarenlang duren voor de ziekte verergert. Deze streng trekt de betreffende vinger krom, op den duur kunnen vingers niet meer bewegen. Meestal ontstaat de ziekte bij de ringvinger of pink (of allebei), maar het kan bij alle vijf de vingers voorkomen (of een combinatie). Vergelijkbare aandoeningen kunnen ook voorkomen op andere lichaamsdelen, zoals de voetzool (ziekte van Ledderhose), aponeurosis plantaris, of op de penisschacht (ziekte van Peyronie). De ziekte treedt meestal op na het 40e levensjaar. Mannen krijgen de Ziekte van Dupuytren vaker dan vrouwen. Vaak komt de aandoening aan beide handen tegelijkertijd voor (bilateraal). Een agressievere vorm van de ziekte (en hogere kans op terugkeer en/of uitbreiding) wordt geassocieerd met jonge leeftijd van aanvang, positieve familie historie, bilateraal (handen) en ectopische aandoening (zoals ziekte van Ledderhose of Peyronie). De ziekte wordt ook geassocieerd met epilepsie, diabetes, zware arbeid, overmatig alcoholgebruik, roken en verhoogde cholesterol. De Ziekte van Dupuytren kan operatief behandeld worden. Een operatieve behandeling is niet gericht op het wegnemen van de ziekte maar op het herstellen van de handfunctie. Een vaak gebruikt criterium is of de patiënt zijn of haar hand vlak op de tafel kan leggen. Een veel toegepaste operatie is fasciectomie. Hierbij wordt de huid opengemaakt en wordt het aangetaste weefsel (fascie) plus een kleine marge weggenomen. Er zijn ook minder-invasieve chirurgische behandelingen. Zo is in het UMCG in Groningen onderzoek gedaan naar naald-aponeurotomie waarbij met een naald de strengen onderhuids worden doorgesneden. Voordeel van deze techniek is dat het herstel na operatie sneller is. Nadeel is dat de kromstand sneller terug zou kunnen komen. In het Erasmus MC in Rotterdam wordt op dit moment gewerkt met een nieuwe naaldmethode in combinatie met het inspuiten van lichaamseigen vet om terugkeer van de ziekte zoveel mogelijk te vertragen. Dit wordt bij eerste operaties toegepast en op dit moment wordt onderzocht hoe effectief dit is bij mensen die al 1 of 2 keer eerder geopereerd zijn. De revalidatie na fasciectomie kan lang duren, zeker bij mensen met arbeid waarbij zwaar werk met de handen wordt verricht. Bij de minimaal invasieve technieken is deze revalidatie flink korter. Vaak echter komt de ziekte terug, soms na enkele maanden al, soms pas na tientallen jaren. Als er meerdere keren geopereerd moet worden, neemt de kans op zenuwbeschadigingen toe.